Αναστοχαστικό ημερολόγιο από τη φοιτήτρια Προδημοτικής Εκπαίδευσης Φλωρεντία Νέστορος

Η ολοκλήρωση της σχολικής μου εμπειρίας στο νηπιαγωγείο με βρήκε να αναστοχάζομαι και να κουβαλώ πολλές γνώσεις, εμπειρίες, μαθήματα και πάνω από όλα αναμνήσεις. Ήταν υπέροχοι οι 2,5 μήνες, γιατί πάνω απ’ όλα με έκαναν να σιγουρευτώ για το επάγγελμα που διάλεξα, ναι, αυτό θέλω να ακολουθήσω στην υπόλοιπη ζωή μου!

Σε αυτούς τους μήνες δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως! Στόχος μας ήταν να μάθουμε, να κάνουμε λάθη, να παίρνουμε ανατροφοδότηση και να τα διορθώνουμε.  Με την πάροδο του χρόνου, στο τέλος κάθε μαθήματός μου στο νηπιαγωγείο ένιωθα τι πήγε καλά και τι όχι. Μπήκα στη διαδικασία του αναστοχασμού και σκεφτόμουν τι θα άλλαζα και πώς θα έκανα το μάθημά μου πιο ενδιαφέρον και δημιουργικό ώστε τα παιδιά να το χαίρονται.

Η σχέση  με τη μέντορά μου αλλά και με τη διευθύντρια του νηπιαγωγείου ήταν εξαιρετική και μπορώ να πω πως ήμουν τυχερή. Αρχικά, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μαθήματα που δίδασκαν οι ίδιες στην τάξη παίρνοντας πολλές ιδέες. Παρατηρούσα τη στάση τους κατά τη διάρκεια του μαθήματος και τον τρόπο που διαχειρίζονταν διάφορες καταστάσεις. Είδα κάποιες ρουτίνες που εφάρμοζαν με τα παιδιά και κατάφερναν να τα ηρεμούν και να τα ησυχάζουν. Όλα όσα σημαντικά παρακολουθούσα τα σημείωνα σε ένα χοντρό τετράδιο, δεν ήθελα να ξεχάσω τίποτα.

Επίσης, είχα βοήθεια στα μαθήματα που δίδασκα τόσο από τη μέντορά μου όσο και από τη διευθύντρια του νηπιαγωγείου. Παρακολουθούσαν σημειώνοντας δυνατά και αδύναμα σημεία των μαθημάτων μου και στο τέλος συζητούσαμε τι πήγε καλά και πού χρειαζόταν περισσότερη δουλειά από μέρους μου. Αυτή η διαδικασία με βοηθούσε πολύ επειδή αρκετές φορές δεν έβλεπα παραλήψεις ή δραστηριότητες που χρειάζονταν τροποποίηση. Επίσης, από τη νηπιαγωγό της τάξης μου αλλά και γενικά από το σχολείο πήρα αρκετό υλικό, τόσο σε ηλεκτρονική όσο και σε έντυπη μορφή, βοηθώντας με να κάνω μια αρχή δημιουργώντας το δικό μου αρχείο.

Τελειώνοντας την πρακτική μου άσκηση πιστεύω πως μπορώ να διαχειριστώ μια τάξη. Μπορώ να διδάξω με άνεση και αυτοπεποίθηση με δημιουργικές δραστηριότητες και ελκυστικό υλικό. Θεωρώ ότι, κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου άσκησης, έδωσα το 100% των δυνάμεων μου αλλά στο τέλος ανταμείφτηκα. Πήρα αγάπη από τα παιδιά αλλά και από τους γονείς με τους οποίους  κατάφερα να έχω στενή και φιλική επαφή. Το πιο σημαντικό όμως ήταν η επιθυμία και η ανυπομονησία των παιδιών να κάνουμε μαζί μάθημα «κυρία, θα μας κάνεις εσύ μάθημα σήμερα;» μόλις έπαιρναν θετική απάντηση σχηματιζόταν ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Αυτό με ενίσχυε αφάνταστα γιατί σήμαινε πως το μάθημά μου άρεσε στους πιο δύσκολους κριτές.

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας, σύνδεσα τη θεωρία με την πράξη και βγήκαν σωστά αυτά που λέγαμε στα μαθήματα της Σχολικής Εμπειρίας. Για παράδειγμα, τα σχέδια μαθήματος μας  πρέπει να ακολουθούν μια συγκεκριμένη δομή. Δεν μπορώ να μπω στην τάξη και να αρχίσω αμέσως με δραστηριότητα, τα παιδιά δεν θα έχουν την ευκαιρία να προσανατολιστούν στο θέμα. Άρα, η αφόρμηση/πρόκληση ενδιαφέροντος είναι απαραίτητη, το ίδιο ισχύει και για την αξιολόγηση, δεν κάνεις τις δραστηριότητες και να θεωρείς πως τέλειωσες.  Πρέπει να παρακολουθείς και να αξιολογείς όλα τα παιδιά όχι μόνο τα πιο προχωρημένα, στόχος μας είναι ο εστιασμός στις ελλείψεις κάθε παιδιού ώστε να το βοηθήσουμε και να δημιουργήσουμε δραστηριότητες για να πετύχει.

Κάτι ακόμη, όταν λέγαμε στην τάξη τη λέξη «ευελιξία» και «διαφοροποίηση» στην αρχή μου φαινόταν κάτι πολύ απλό και ασήμαντο. Αλλά στη συνέχεια, μόλις το είδα στην πράξη κατάλαβα πόσο σημαντική ικανότητα είναι. Είδα ότι κάποια μαθήματα μου δεν «βγήκαν» έτσι όπως τα ήθελα και έτσι όπως σκέφτηκα και τα έγραψα στον διδακτικό σχεδιασμό μου. Την ώρα που εφάρμοζα στο μάθημα κάποιες δραστηριότητες έπρεπε να έχω την ευελιξία να τις τροποποιήσω και ευτυχώς τα κατάφερνα.

Αναστοχαζόμενη τώρα πιστεύω ότι οι διδακτικές μου ενέργειες και γενικότερα η δράση μου ήταν σύμφωνες με  τις παιδαγωγικές αρχές. Για παράδειγμα, έδινα την ευκαιρία σε κάθε παιδί να πει την άποψη του για ένα θέμα και να εκφραστεί κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Το κάθε μάθημά μου προσπαθούσα να το κάνω με παιγνιώδη τρόπο έτσι ώστε να κινεί το ενδιαφέρον των παιδιών. Αφού πραγματικά το παιδί μαθαίνει καλύτερα όταν στο μάθημα περιλαμβάνεται το παιχνίδι.

Στο πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στον κλάδο μας, μαθαίνουμε να διδάσκουμε δίνοντας έμφαση στη δημιουργικότητα, να βγαίνουμε έξω από το κουτί. Να μη διδάσκουμε τα κλασικά και παραδοσιακά αλλά να βάζουμε υψηλές προσδοκίες και προκλήσεις. Ο στόχος μας δεν είναι απλά να διδάσκουμε πολλά και διαφορετικά μαθήματα αλλά να είναι δημιουργικά, ελκυστικά, με ενδιαφέρον και πάνω από όλα με βάση τις ανάγκες των παιδιών που θα έχουμε μπροστά μας.

Αυτή την εμπειρία δεν θα την ξεχάσω ποτέ, θα την έκανα ξανά και ξανά και ξανά. Μακάρι να ήταν 6 μήνες αντί 10 βδομάδες, έτσι ώστε να περνούσαμε περισσότερες μέρες με τα παιδιά. Αυτή η πρακτική με εξέλιξε προς το καλύτερο και είμαι πολύ χαρούμενη που είχα την ευκαιρία να την πραγματοποιήσω ακόμη και σε συνθήκες κορονοϊού.