Τελικός αναστοχασμός για το μάθημα της Σχολικής Εμπειρίας

Αναστοχαστικό ημερολόγιο από τη φοιτήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης Βασιλεία Γεωργίου

Η σχολική εμπειρία ως πηγή αφύπνισης της δημιουργικότητας και προσωπικής μου ανάπτυξης

Όνειρό μου από μικρή ηλικία ήταν να αλλάξω αυτό τον κόσμο. Καθημερινά  έβλεπα και βίωνα τον κοινωνικό και σχολικό αποκλεισμό χωρίς να καταλαβαίνω το «γιατί;». Η σκέψη να γίνω δασκάλα άρχισε να καλλιεργείται και να φουντώνει μέσα μου, επιδιώκοντας να γίνω η φωνή όλων των παιδιών και να διασφαλίσω τα δικαιώματά τους στην εκπαίδευση. Κάποτε διάβασα πως «ένα βιβλίο, ένα μολύβι, ένα παιδί και μία δασκάλα μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο!» Αυτό για μένα έλεγε πολλά! Ήταν μια φράση που επηρέασε, όπως καταλαβαίνω σήμερα, τις παιδαγωγικές μου αντιλήψεις.

Το μάθημα της Σχολικής Εμπειρίας ΙΙI (ΕDUE 497) αποτέλεσε έναν καθοριστικό σταθμό στην εξέλιξή μου τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Στο πλαίσιο της πρακτικής άσκησης αυτού του μαθήματος που διαρκούσε 10 εβδομάδες, κλήθηκα να σχεδιάσω και να εφαρμόσω μία δημιουργική δράση στην τάξη που εφάρμοζα τις διδασκαλίες μου και αυτή ήταν η Ε΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου Χρυσελεούσας. Με κίνητρο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που έχω για τα θέματα της ανθρώπινης διαφορετικότητας, επέλεξα η δράση μου να επικεντρωθεί στην αξία του σεβασμού απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το θέμα σε συνάρτηση με την εκπαίδευση, τον αθλητισμό και τη φιλία.

Η δημιουργική μου δράση αποτελείτο από τέσσερα στάδια. Στο πρώτο στάδιο, οργάνωσα δύο ογδοντάλεπτες διδασκαλίες στο μάθημα Αγωγή Ζωής, όπου οι μαθητές εξοικειώθηκαν με την έννοια της αναπηρίας, τις διάφορες μορφές αναπηρίας και τα χαρακτηριστικά τους. Μέσα από δημιουργικές δραστηριότητες και διαδραστικά παιχνίδια, οι μαθητές κατανόησαν τι σημαίνει σεβασμός προς τα άτομα με αναπηρία μέσα στο πλαίσιο της εκπαίδευσης και της φιλίας. Επίσης, σε ένα σαραντάλεπτο μάθημα Ελληνικών, τα παιδιά γνώρισαν τα παραολυμπιακά αθλήματα και τους παραολυμπιακούς αθλητές.

Στο δεύτερο στάδιο, επεδίωξα να μεταφέρω στο σχολείο την αίσθηση της αληθινής ζωής γύρω από τα άτομα με αναπηρίες.  Μετά από αρκετή προσπάθεια και ψάξιμο κατάφερα να εντοπίσω δύο υπέροχους ανθρώπους που έλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη δράση μου ως προσκεκλημένοι ομιλητές στην τάξη μου. Με μεγάλη χαρά αποδέχτηκαν να μιλήσουν στους μαθητές μου και να τους βοηθήσουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο να κατανοήσουν εμπειρικά το θέμα που διερευνούσαμε. Η πρώτη προσκεκλημένη ήταν η Κλειτώ Ανδρέου, 23 χρονών, άτομο με αυτισμό το οποίο επικοινωνεί μόνο με γραπτό λόγο, χωρίς προφορική επικοινωνία. Είναι το πρώτο παιδί της Κύπρου που μεταφέρθηκε από ειδική μονάδα στη γενική τάξη με συνοδό. Τώρα σπουδάζει Ψυχολογία και έχει εκδώσει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Η ιστορία μου: Μέσα από τα χρόνια της αγάπης, της υπομονής και της μοναξιάς». Ο δεύτερος καλεσμένος ήταν ο  Κώστας Μιχαηλίδης, ο οποίος είναι παραολυμπιονίκης της Κύπρου στην κολύμβηση και, παρόλο που έχει ακρωτηριασμένο το δεξί του πόδι, έχει πάρει αρκετές διακρίσεις στον τομέα του αθλητισμού. Συγκεκριμένα, το 2019 κατάφερε να ανέβει στην κορυφή των καλύτερων παραολυμπιακών αθλητών του κόσμου και ασχολείται με πολλά αθλήματα (IWAS World Games Sharjah 2019).

Στο τρίτο στάδιο, οι μαθητές  δημιούργησαν τις δικές τους αφίσες. Μια στιγμή που θα μου μείνει αξέχαστη σε αυτό το στάδιο αφορούσε έναν μαθητή, ο οποίος έφερε από το σπίτι του φτερά για να τα τοποθετήσει στην αφίσα του. Όταν τον ρώτησα, για ποιο λόγο τα έφερε, απάντησε: «Όταν μας μίλησαν η Κλειτώ και ο κύριος Κώστας, κατάλαβα πως δεν έχει σημασία αν κάποιος δεν μπορεί να μιλήσει ή να περπατήσει. Όλοι οι άνθρωποι έχουν φτερά στην καρδιά τους και για αυτό μπορούν να κάνουν τα πάντα». Η απάντησή του με συγκίνησε πολύ και συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη ήταν η επίδραση των καλεσμένων στις ψυχές των παιδιών.

Στο τέταρτο στάδιο της δράσης, οι μαθητές μου παρουσίασαν στο υπόλοιπο σχολείο τις αφίσες τους για τον σεβασμό προς τα άτομα με αναπηρία και τις τοποθέτησαν σε πινακίδα του σχολείου.  Όλοι οι μαθητές περιέγραψαν με εμφανή ενθουσιασμό τις εμπειρίες τους από όλη τη διαδρομή της δημιουργικής μας δράσης και τις επόμενες μέρες τους έβλεπα  να  έχουν μια διαφοροποιημένη στάση απέναντι στα παιδιά του σχολείου με αναπηρία. Τροποποιούσαν τους κανόνες των παιγνιδιών και προσπαθούσαν να παίζουν όλοι μαζί.

Αναστοχαζόμενη τη δημιουργική μου δράση, εκτιμώ πως άξιζε πραγματικά όλη αυτή η προσπάθεια και η δουλειά που έγινε με τους μαθητές, καθώς η συγκεκριμένη δράση νιώθω ότι με έφερε πιο κοντά στο όνειρο να συμβάλω στην ομορφιά αυτού του κόσμου. Η έκδηλη διαφοροποίηση της στάσης των μαθητών απέναντι στα άτομα με αναπηρία ήταν ένα μικρό αλλά σημαντικό βήμα προς το φως. Η εμπειρία αυτής της δράσης με τα είκοσι αξιαγάπητα παιδιά της τάξης μου, άγγιξε την ψυχή μου και με έκανε να νιώσω ακόμα περισσότερο ότι όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν, πάντα μπορούμε να βρίσκουμε εναλλακτικούς τρόπους για να συνεχίζουμε το δρόμο των ονείρων μας. Τώρα, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά ότι η φράση που είχα διαβάσει πως «ένα βιβλίο, ένα μολύβι, ένα παιδί και μία δασκάλα μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο!» είναι εντελώς αληθινή. Τα παιδιά είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο! Εάν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, όλοι μαζί, δάσκαλοι και μαθητές, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο!