Αναστοχαστικό ημερολόγιο από τη φοιτήτρια Προδημοτικής Εκπαίδευσης Χρυστάλλα Χαραλάμπους

Με την ολοκλήρωση της πρακτικής άσκησης και γενικότερα του πτυχίου μου νιώθω πως έχω επιλέξει να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ. Όλα όσα έμαθα αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν η βάση και ο πυρήνας για να χτίσω γύρω τους τη δική μου διδακτική προσέγγιση με τα παιδιά. Όλες τις γνώσεις που πήρα τις αξιοποίησα με βάση τα παιδιά που είχα απέναντι μου και σίγουρα μου φάνηκαν χρήσιμα.

Αναμφίβολα, στη διδακτική μου πράξη σύνδεσα και τα δικά μου πιστεύω και τον δικό μου τρόπο προσέγγισης και αγάπης προς τα παιδιά. Σ’ ότι αφορά τα μαθήματά μου, προσπαθούσα πάντα να έχω καλαίσθητο και δυναμικό εποπτικό υλικό έτσι που να προκαλεί το ενδιαφέρον των παιδιών. Πάντα είχα υπόψη μου πως πρέπει να αρέσει και να ικανοποιεί εμένα πρώτα αφού τα παιδιά είναι πολύ απαιτητικοί και αυστηροί κριτές.

Ο εκπαιδευτικός μου ρόλος πιστεύω πως δεν αγγίζει μόνο το κομμάτι του μαθήματος, του πώς να μεταφέρω δηλαδή γνώσεις στα παιδιά, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Είναι η σχέση που προσπάθησα και ανέπτυξα με το κάθε παιδί ξεχωριστά. Προσπάθησα να γίνουμε φίλοι και να γίνω στήριγμα τους σε οτιδήποτε ήθελαν. Οργάνωνα το μάθημα μου για τους ίδιους και τις ικανότητες τους και χαιρόμουν να βλέπω την ανταπόκρισή τους. Η ικανοποίησή τους φαινόταν γιατί μετά από εβδομάδες και μήνες θυμόντουσαν το μάθημα που τους άρεσε και το συζητούσαν ξανά και ξανά.

Σίγουρα έχω ακόμα πολλά να μάθω και να βελτιώσω, είναι κάτι που δεν θα σταματήσει ποτέ πιστεύω. Αυτό είναι και το κλειδί για να γίνομαι ακόμα πιο πετυχημένη σε αυτό που κάνω. Οι διδακτικές μου επιλογές καθορίζονταν από το πλαίσιο της τάξης που είχα. Θυμάμαι τον Βασίλη μου ο οποίος ήθελε διαφορετικό χειρισμό αφού ήταν ένα παιδί με αυτισμό. Δεν ήταν όμως η διαφορετικότητά του που τράβαγε το βλέμμα επάνω του, ήταν πολύ έξυπνο παιδί. Διάβαζε και έγραφε λέξεις και προτάσεις που άκουγε χωρίς καν να τις κοιτάζει, στα μαθηματικά ήταν πολύ καλός. Τι είχε ανάγκη; Απλά χρειαζόταν αγάπη, υπομονή και κατανόηση.

Γενικότερα, από κάθε παιδί προσπάθησα να αναγνωρίσω τι ακριβώς ήθελε σε μια διδασκαλία, ώστε να του τραβήξει το ενδιαφέρον και πού χρειαζόταν βοήθεια και εξάσκηση. Ανάπτυξα μαζί με τα παιδιά κάποια παιχνίδια που έγιναν ρουτίνες, για να επανέρχονται όταν κουράζονταν και ξέφευγαν από το μάθημα. Ακόμη, με χειραψίες και δικές μας κινήσεις κάναμε συμφωνίες για διάφορα θέματα που εμφανίζονταν. Όλα μαζί πιστεύω διαμόρφωσαν προς το καλύτερο τη δράση μου με τα παιδιά και βοήθησαν στην πιο καλύτερη συνεργασία μας.

Ο ένας χρόνος μαζί τους, στο μάθημα της Σχολικής Εμπειρίας Ι και ΙΙ,  ήταν ο καλύτερος και σημαντικότερος, μακάρι να ήταν περισσότερος. Έχω κερδίσει πολλά από αυτή την εμπειρία και δεν θα την αντάλλαζα με τίποτα. Με βοήθησε να ξεπεράσω φοβίες και ανησυχίες που είχα για εμένα και για αυτό που ήθελα να κάνω. Φοβόμουν εάν έκανα καλά την δουλειά μου αλλά τα παιδιά μου έδειξαν πως φοβόμουν χωρίς λόγο. Με αγάπησαν και τα αγάπησα και εγώ. Φαινόταν η σύνδεση που αποκτήσαμε και δε θα ξεχάσω ποτέ τα όσα μου έδωσαν και τα όσα μου έμαθαν.

Με το υπόλοιπο σχολικό προσωπικό η σχέση που είχαμε ήταν αρκετά καλή. Σίγουρα έμαθα πολλά και από αυτούς, για τον τρόπο λειτουργίας, για ευθύνες και αρμοδιότητες που έχει το επάγγελμα αυτό. Μου έδωσαν τις απαραίτητες ανατροφοδοτήσεις σε μαθήματα που χρειάζονταν βελτίωση. Συνεργαστήκαμε πολύ καλά και κύλησε ομαλά η περίοδος της πρακτικής άσκησης. Συμφωνούσαμε τι θα διδάσκω με βάση τις υποχρεώσεις του μαθήματος και ανταλλάσσαμε ιδέες και απόψεις με τη μέντορα μου. Ήταν μια εμπειρία αξέχαστη!