«Οιστός», Τεύχος 4
Διακρίσεις / Επιτυχίες
Αριστεύσαντες απόφοιτοι του Τμήματος Παιδαγωγικών Σπουδών για το ακαδημαϊκό έτος 2021-2022
Μαρία Τριανταφύλλου
Πρώτη αριστεύσασα του Τμήματος Παιδαγωγικών Σπουδών
Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Επιστήμες Αγωγής – Διδακτική της Γλώσσας και Λογοτεχνίας»
Η φοίτηση στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Λευκωσίας ήταν μια ολοκληρωμένη εκπαιδευτική εμπειρία που υπερέβη αρκετά τον ορίζοντα προσδοκιών μου. Παρά τις ιδιαιτερότητες ενός εξ αποστάσεως προγράμματος, το πανεπιστήμιο, πρωτοπόρο σε ευέλικτες και καινοτόμες διδακτικές μεθόδους, κατάφερε να ανταποκριθεί άψογα στις προκλήσεις και να προσφέρει εξειδικευμένη γνώση, εφάμιλλη της δια ζώσης διδασκαλίας. Το πρόγραμμα σπουδών, σύγχρονο και άρτια σχεδιασμένο, δεν προσανατολίστηκε αποκλειστικά στην παροχή θεωρητικών γνώσεων, αλλά συνέδεσε τη θεωρία με την πράξη, καλλιέργησε την κριτική μας ικανότητα και ενδυνάμωσε τις δεξιότητες συνεργασίας και κοινής επίλυσης προβλημάτων. Απόλυτα προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις τις κοινωνίας μάς μύησε στον κόσμο της έρευνας, μας εξοικείωσε με τα μεθοδολογικά της εργαλεία και μας προετοίμασε για έναν πιθανό σχεδιασμό μιας επιστημονικής έρευνας. Αρωγοί σε όλα αυτά, τόσο η αξιόλογη ακαδημαϊκή κοινότητα που με την πολυετή εμπειρία της και τις γνώσεις της μας ενέπνευσε και μας καθοδήγησε, όσο και όλο το προσωπικό του Πανεπιστημίου που μας υποστήριξε σε κάθε βήμα μας. Σίγουρα, ήταν μια ανεκτίμητη εμπειρία και ένα υψηλών προδιαγραφών μεταπτυχιακό που παρείχε όλα εκείνα τα εφόδια για προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη.
Αγγελική Μανούσου
Aριστεύσασα του Τμήματος Παιδαγωγικών Σπουδών
Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Επιστήμες Αγωγής – Τέχνες στην Εκπαίδευση»
Όταν πρωτοαντίκρισα τον πίνακα «Η σχολή των Αθηνών», σκέφτηκα πως έτσι θα έπρεπε να είναι το πανεπιστήμιο. Ένας χώρος από ανθρώπους που ερευνούν, που εκφράζουν απορίες, που επιχειρηματολογούν, που ανταλλάσσουν απόψεις, που αναπτύσσουν την κριτική τους ικανότητα, που καλλιεργούν και οργανώνουν τη σκέψη τους, που φιλοσοφούν… Θα μπορούσε η μη φυσική παρουσία σε αυτόν τον χώρο να τα στερήσει όλα αυτά; Παλιότερα, σίγουρα ναι. Η τεχνολογία, και πολύ περισσότερο η οργάνωση του Πανεπιστημίου Λευκωσίας δεν στέρησε τίποτα από τα προαναφερθέντα. Η αρχική αγωνία για τον τρόπο λειτουργίας αυτής της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, έδωσε γρήγορα τη θέση της στη σταθερότητα και στη σιγουριά πως είχα κάνει την καλύτερη επιλογή. Τόσο το εκπαιδευτικό προσωπικό όσο και τα διδακτικά αντικείμενα στάθηκαν στο ύψος των απαιτήσεων. Των απαιτήσεων μιας εν ενεργείας νηπιαγωγού που ήθελε να εμβαθύνει στο αντικείμενο Τέχνες στην Εκπαίδευση.
Αξίζει να αναφερθώ ιδιαίτερα στις εβδομαδιαίες εργασίες κάθε μαθήματος γιατί μου επέτρεψαν να χτίσω τη γνώση βήμα προς βήμα με αποτέλεσμα την επιτυχή ολοκλήρωση τόσο της τελικής εργασίας όσο και της τελικής εξέτασης. Μέρος, μάλιστα, μιας τέτοιας εργασίας είχα τη χαρά να δω να δημοσιεύεται στο ηλεκτρονικό περιοδικό Οιστός.
Απόλαυσα ιδιαίτερα την ελευθερία στη διατύπωση απόψεων κι επιχειρημάτων και τον διάλογο που προωθούσαν οι διδάσκοντες μεταξύ των φοιτητών. Με τον τρόπο αυτό, συνέβαλαν στην καρποφορία της φιλοσοφικής διάστασης… Τα δυο αυτά στοιχεία αποτελούν στοιχεία «κλοπής» για κάθε φοιτητή-εκπαιδευτικό που προσπαθεί για το καλύτερο των μαθητών του, ακολουθώντας έτσι τη ρήση του Θουκυδίδη «ό,τι μαθαίνουμε πρέπει να το διδάσκουμε και στους άλλους γιατί αλλιώς είναι σαν να μην έχουμε μάθει τίποτα».
Ας μάθουμε να αναζητούμε το ωραίο στην τέχνη, το ωραίο στην κοινωνία, το ωραίο στη ζωή. Η αφορμή μπορεί να δοθεί μέσα από ένα πρόγραμμα σπουδών όπως αυτό που είχα την τιμή να συμμετέχω.
Καλλιόπη Παπαδοβασιλάκη
Πρώτη αριστεύσασα του Τμήματος Παιδαγωγικών Σπουδών
Προπτυχιακό Πρόγραμμα Δημοτικής Εκπαίδευσης
Το δικό μου ταξίδι για την Ιθάκη
Το μεγάλο μου ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Έφτασα με επιτυχία στην Ιθάκη μου, τα κατάφερα!! Κοιτάζοντας πίσω μου μπορώ να δω με ψυχραιμία, πλέον, τη διαδρομή που έκανα για να φτάσω στο τέρμα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τις φίλες μου, τη μέντορα-δασκάλα μου κυρία Μαρία Ιωάννου που είχα στην τελευταία μου πρακτική άσκηση και όλους τους καθηγητές μου, από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, οι οποίοι με στήριξαν αυτά τα τέσσερα χρόνια. Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Δρ Αγγέλα Χατζηπαντελή, η οποία είναι η μέντοράς μου και τη Δρ Λευκή Κουρέα για όλη αυτή τη στήριξη που μου πρόσφεραν αυτά τα χρόνια. Αυτό που ουσιαστικά με έμαθαν είναι πως «Οι απλές δασκάλες λένε στους μαθητές τους τι είναι η ζωή. Οι εξαιρετικές δασκάλες, όπως είναι αυτές οι δυο, αφήνουν τους μαθητές να ανακαλύπτουν τη ζωή μόνοι τους, ενώ τους προσέχουν».
Αυτό το ταξίδι με έκανε να παρομοιάσω τον εαυτό μου με μια πεταλούδα… Τι εννοώ; Θα σας εξηγήσω…
Η πεταλούδα είναι το τελικό στάδιο της ολοκλήρωσής της. Πριν γίνει όμως πεταλούδα, είναι ένα σκουληκάκι, το οποίο με την πάροδο του χρόνου μεταμορφώνεται σε ένα κουκούλι και στη συνέχεια σε μια όμορφη πεταλούδα, η οποία ανοίγει τα φτερά της και πετάει ψηλά. Η διαδρομή που κάνει αυτή η πεταλούδα και ο αγώνας που δίνει την κάνει να εμπιστεύεται τα φτερά της, έτοιμη να φτερουγίσει σε άλλους ουρανούς. Η πεταλούδα μου τα κατάφερε!!! Μετά από επίπονες προσπάθειες, μετά από σκληρούς αγώνες, πέταξε!!! Ξέρεις το ταξίδι της θα το θυμάμαι μια ζωή, με έχει σημαδέψει!
Αχ, αυτή η πεταλούδα μου, μέχρι να καταφέρει να πετάξει δεν σου κρύβω ότι με παίδεψε. Δεν σου κρύβω ότι με έκανε να θέλω να την παρατήσω, να την αφήσω μόνη της, και αυτό γιατί με έκανε να εκφράσω συναισθήματα, τα οποία πίστευα ότι τα είχα καλά κρυμμένα ή ότι δεν θα έβγαζα ποτέ. Πολλές φορές την παρακαλούσα να σταματήσει να με κάνει να νιώθω φόβο, άγχος, ντροπή και άλλου τέτοιου είδους αρνητικά συναισθήματα. Μια μέρα, αυτή η πεταλούδα μου, με έφτασε στο σημείο με δάκρυα στα ματιά να αρχίζω να φωνάζω, να κλαίω, να της ουρλιάζω με ένταση ότι δεν τη θέλω στη ζωή μου, ότι μου κάνει κακό. «Να φύγεις», της φώναζα θυμάμαι, «Να φύγεις», και να με αφήσεις μόνη μου. Η πεταλούδα μου όμως ποτέ δεν με άφησε μόνη μου, ήταν πάντα εκεί δίπλα μου και με ανεχόταν. Πολλές φορές όταν εγώ έφτανα στα όρια μου και ξεσπούσα, αυτή γελούσε και με κοιτούσε.
Όπως καταλαβαίνεις η πεταλούδα μου, μου χάρισε και συνεχίζει να μου χαρίζει ξεχωριστές στιγμές. Τώρα είναι διαφορετικά, διότι αποδέχτηκα όλες τις ατέλειές της και σταμάτησα να της λέω «Γιατί δεν είσαι σαν την πεταλούδα της φίλης μου της Άννας;» Την αγάπησα γι’ αυτό που είναι. Κατανόησα ότι δεν μπορώ να την αλλάξω, αλλά να τη βοηθήσω να βελτιωθεί. Την κατανόησα, δίνοντάς της χρόνο. Ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι τις ενέργειες που κάνει και τις αιτίες αυτών των ενεργειών. Βρήκαμε ένα κώδικα επικοινωνίας, καταλάβαμε ότι έχουμε η μια την άλλη πλέον, η μια είναι το στήριγμα της άλλης. Μένει πιστή η μια στην άλλη, δίνοντας θάρρος ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά και αν δεν πάνε θα ξέρουμε ότι προσπαθήσαμε και δώσαμε στο μέγιστο αυτό που μπορούσαμε.
Φτάνοντας στο τέλος, θα ήθελα να σε ρωτήσω: «Τι είναι πολύτιμο, λοιπόν;» Η απάντηση είναι: «Να κυνηγάς τα όνειρα σου, παντοτινά. Να αγαπάς αυτό που έχεις, αυτό που κάνεις, και να τολμάς. Να φτάνει η φωνή σου ίσαμε τα πέρατα του κόσμου και ας νομίζεις πως είναι σιγανή». Η δύναμη της θα σε εκπλήξει… Να κοιτάς γύρω σου, να παρατηρείς τον κόσμο και τους ανθρώπους… Να μοιράζεσαι, να αγαπάς και να προσφέρεις… «Μην ξεχνάς να κυνηγάς τα όνειρα σου», το επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσουμε καλύτερα, και εγώ και εσύ… Να ξυπνάς κάθε πρωί και να παλεύεις γι’ αυτά. Ακόμα κι αν μοιάζουν δύσκολα και ακατόρθωτα, μην σε νοιάζει. Να αρπάζεις την κάθε ευκαιρία και να την κάνεις δική σου. Να γίνεται κομμάτι σου, να μπαίνει στην καρδιά σου. Να την αγαπάς τη ζωή! Να χαμογελάς και να ζεις! Να χαμογελάς και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή!!! Γι’ αυτό σου λέω, «Αγάπα και ζήσε». Αγάπα όλα όσα έχεις, όλα όσα θέλεις. Πάλεψε για τα όνειρα σου!!! Πάλεψε για τη ζωή. Μην το βάζεις κάτω. Μην κουράζεσαι να αγωνίζεσαι. Όλα είναι και θα είναι καλά. Είσαι ικανός να πραγματοποιήσεις κάθε μικρό και μεγάλο σου όνειρο. Άκου τη συμβουλή μου: «Μην ξεχνάς να χαμογελάς, μην ξεχνάς να ζεις. Κι αν κάποτε έρθουν αποτυχίες και βροχές και καταιγίδες, μην νοιάζεσαι. Είναι μέρος του εαυτού σου και τον κάνουν ακόμα πιο μοναδικό».
Στη βροχή μην κρατάς ομπρέλα. Πρέπει να τη νιώθεις κάποτε τη βροχή. Πώς αλλιώς θα εκτιμήσεις τον ήλιο; Πώς αλλιώς θα καταλάβεις πόση ομορφιά κρύβει μέσα του το ουράνιο τόξο;
Να κυνηγάς τα όνειρα σου… να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο!!
Δημήτρης Χρίστου
Αριστεύσας του Τμήματος Παιδαγωγικών Σπουδών
Προπτυχιακό Πρόγραμμα Δημοτικής Εκπαίδευσης
Εκπρόσωπος φοιτητών
Το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας μου έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω έναν από τους πιο σημαντικούς στόχους της ζωής μου, να γίνω εκπαιδευτικός δημοτικής εκπαίδευσης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με άρτια καταρτισμένους εκπαιδευτικούς και σπουδαίους συμφοιτητές.
Θα ήταν άξιο να αναφέρω ότι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών φοίτησής μου υπήρξαν πολλές δυσκολίες αλλά και πολύ ευχάριστες στιγμές που αυτές θα μείνουν ανεξίτηλες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Όμως οι δύσκολες στιγμές είναι αυτές που με δίδαξαν ότι «τα καλά κόποις κτώνται».
Επιπρόσθετα το Τμήμα Παιδαγωγικών με αγκάλιασε και με σωστή καθοδήγηση μου έδειξε το δρόμο προς την επιτυχία. Αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι η πρακτική άσκηση σε δημοτικά σχολεία στα οποία είχα την ευκαιρία να δουλέψω και με επαγγελματίες δασκάλους, ώστε να γνωρίσω στην πράξη αυτό το οποίο επέλεξα να ακολουθήσω.
Επίσης, το Πανεπιστήμιο μου προσέφερε την εξαιρετική εμπειρία να το εκπροσωπήσω στη Τσεχία και να συναναστραφώ με εκπαιδευτικούς που ακολουθούν άλλα εκπαιδευτικά συστήματα στην Ευρώπη. Μου έδωσε την ευκαιρία να εξελιχθώ στον κοινωνικό και διαπολιτισμικο τομέα και νοιώθω ότι είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω νέες προκλήσεις.
Επιπλέον, είχα την ευκαιρία, με τη στήριξη των συμφοιτητών μου να εκλεγώ εκπρόσωπος των φοιτητών του Τμήματος Παιδαγωγικών αλλά και της σχολής Επιστημών Αγωγής και να λάβω μέρος στις συνεδριάσεις των καθηγητών και να φέρω μπρος διάφορα θέματα. Με ομαλή συζήτηση και με σωστή διαχείριση όλα τα προβλήματα ή οι προτάσεις που εμφανίστηκαν είχαν θετική κατάληξη.
Συλλογικά, οι εμπειρίες είναι για να τις θυμόμαστε και να μας βελτιώνουν αλλά οι γνώσεις είναι αυτές που μας δείχνουν το δρόμο προς το καλύτερο. Συμπερασματικά, με συνεχή μελέτη, οργάνωση και συνέπεια ένας υπέροχος κύκλος έφτασε στο τέλος του και όλη η ζωή βρίσκεται μπροστά μας.
Εν κατακλείδι, μέσα από όλα αυτά που μου προσέφερε το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας έχω αναπτύξει και βελτιώσει γνώσεις και δεξιότητες ικανές να με βοηθήσουν να ανταπεξέλθω στην μετέπειτα πορεία μου ως εκπαιδευτικός, αλλά κυρίως ως παιδαγωγός. Για αυτό σας συμβουλεύω ποτέ να μην τα παρατάτε, να πιστεύετε στις δυνατότητες σας και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Φλωρεντία Νέστορος
Πρώτη αριστεύσασα του Τμήματος Παιδαγωγικών Σπουδών
Προπτυχιακό Πρόγραμμα Προδημοτικής Εκπαίδευσης
Αυτά τα τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας ήταν γεμάτα εμπειρίες, γνώσεις, δυσκολίες, αλλά και πολλές επιτυχίες. Έχω γνωρίσει εξαιρετικούς καθηγητές και συμφοιτητές/τριες και έχω αποκομίσει τόσα πολλά τα οποία θα με συντροφεύουν παντοτινά. Πήρα τις πιο γερές και σημαντικές βάσεις για να μπορώ να κτίσω πάνω τους στη συνέχεια της πορείας μου. Στην αρχή, μόλις μπήκα στο πανεπιστήμιο ένιωθα αγωνία, άγχος και κάπως χαμένη κυρίως για το τι θα αντίκριζα και αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στις ανάλογες απαιτήσεις που υπήρχαν. Παράλληλα, όμως, ένιωθα χαρά, ενθουσιασμό και πρόκληση που προχωρούσα ένα στάδιο μπροστά τη ζωή μου. Έπειτα, χρόνο με τον χρόνο, όσο περνούσε ο καιρός, έμπαινα στο νόημα και στον ρυθμό του τομέα αυτού γνωρίζοντας πώς να διαχειριστώ τις διάφορες δυσκολίες και προκλήσεις που μου εμφανίζονταν. Βρήκα το πρόγραμμα σπουδών πολύ ενδιαφέρον, δημιουργικό και ελκυστικό.
Όλοι οι καθηγητές δίδασκαν με διάφορους τρόπους, κάνοντας ευχάριστη την παρακολούθηση των μαθημάτων και ήταν περισσότερο πρακτικό το μάθημα, έτσι ώστε να εξασκούμε περισσότερο τη θεωρία που κάναμε. Επίσης, τα περισσότερα μαθήματα που κάναμε τα θεωρώ πολύ χρήσιμα και ο λόγος είναι ότι μας έμαθαν πολλές και διάφορες στρατηγικές και θεωρίες τις οποίες μπορούμε να εφαρμόσουμε στην τάξη, έτσι ώστε τα αποτελέσματα που αναμένουμε να είναι καλύτερα και πιο επιτυχημένα. Επιπρόσθετα, το καλύτερο κομμάτι αυτών των τεσσάρων χρόνων και οι στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά μου, είναι όταν έκανα τη Σχολική Εμπειρία ΙΙ και ΙΙΙ, κυρίως. Αυτές τις βδομάδες συγκεκριμένα θεωρώ ότι έμαθα να εκτελώ σωστά το επάγγελμα ή αλλιώς λειτούργημα που επέλεξα να κάνω, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι πέρασα τόσο όμορφα με τα παιδιά που θα το έκανα ξανά χίλιες φορές. Τέλος, τώρα που τέλειωσα νιώθω ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια νιώθω χαρά που τέλειωσα με επιτυχία αυτό το σημαντικό για τη ζωή μου κομμάτι, αλλά από την άλλη νιώθω στεναχώρια που τέλειωσε τόσο γρήγορα. Το σημαντικό είναι ότι θα συνεχίσω τη μάθηση με τον ίδιο ρυθμό που απέκτησα.
Εγγραφή στο Ενημερωτικό Δελτίο «Οιστός»
